ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΗ

Ημέρες τρύγου στη Σάμο και η

 μεγαλύτερη ποσότητα του γλυκού κρασιού που θα παραχθεί τους επόμενους μήνες, το 80% της φετινής παραγωγής, έχει ήδη πουληθεί, κυρίως στο εξωτερικό.

Οι εξαγωγές, πρωτίστως στη Γαλλία αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη, βοηθούν τον συνεταιρισμό να τα βγάλει πέρα στην κρίση.

Ο πρόεδρός του κάνει λόγο για την καλύτερη σοδειά της τελευταίας δεκαετίας.

Την ίδια στιγμή, αναμένεται η Ένωση Αγροτικών Συνεταιρισμών Σάμου να έχει ολοκληρώσει τις διαδικασίες για την άρση της αναγκαστικότητας (σύμφωνα με υπουργική απόφαση της 27 Απριλίου) και τη μετατροπή της σε πρωτοβάθμιο συνεταιρισμό έως τον Οκτώβριο.

Στο νησί, ο τρύγος ξεκινά στις αρχές Αυγούστου, φέτος μάλιστα στις 29 Ιουλίου και τελειώνει τον Οκτώβριο.

Για τρεις μήνες, ο Συνεταιρισμός, όπου οι παραγωγοί παραδίδουν τη σοδειά τους, μοιάζει με πολυάσχολο μελίσσι.

«Σε αυτό το οινοποιείο είμαστε 25 άτομα.

Σε κάθε τρύγο, όμως, έρχονται και εποχιακοί 20-30 άτομα επιπλέον», λέει ο πρόεδρος του Συνεταιρισμού, Γιάννης Σκούτας καθώς μάς ξεναγεί σε ένα από τα δύο οινοποιεία του νησιού αυτό που βρίσκεται στο Μαλαγάρι λίγο έξω από το Βαθύ.

Οι δεξαμενές που μπαίνει η πρώτη ύλη μοιάζουν με κρύπτες για πολύτιμα αντικείμενα.

Τεράστια τσιμεντένια βαρέλια με μικρές ξύλινες πόρτες.

«Μπαίνει κρασί εκεί μέσα;», αναρωτιέμαι.

«Και κρασί και άνθρωπος για να καθαρίσει.

Οι άνθρωποι μπαίνουν από πάνω με σκάλα… συνήθως.

Μερικοί τα καταφέρνουν να βγουν και από τα πορτάκια», λέει στην «ΥΧ» η Ευαγγελία Αργυρού, Οινολόγος, Προϊσταμένη του Οινοποιείου Μαλαγαρίου και Υπεύθυνη Οινολογικού.

Τα κτήρια του Συνεταιρισμού είναι πολύ παλιά, αναδύουν ιστορία.

Πολύ ενδιαφέρουσα εγκατάσταση-οινοποιείο για τον επισκέπτη, αλλά «δύσκολη» για τη δουλειά.

Για παράδειγμα, δεν έχουν τη δυνατότητα ψύξης, όπως συμβαίνει στις σύγχρονες δεξαμενές κρασιού.

Ο κ. Σκούτας επισημαίνει ότι το κόστος συντήρησης είναι πολύ μεγάλο και για τα δύο οινοποιεία.

«Είναι πιστοποιημένα και έχουμε συνέχεια ελέγχους.

Πρέπει να υπάρχει συνέχεια εργάτης να τσεκάρει τις δεξαμενές, οι οποίες είναι από το ‘40.

Το ιδανικό θα ήταν να σταματούσαμε και τις δύο μονάδες και να γίνει μια κεντρική καινούρια στο νησί», προσθέτει.

Τουλάχιστον, όμως, τα μηχανήματα για την μέτρηση της πρώτης ύλης και το «πάτημα» των σταφυλιών έχουν εκσυγχρονιστεί, παρατηρώ στην αίθουσα παραλαβής.

Ο κ. Σκούτας χαμογελάει. «Ναι, τώρα έχουμε σύγχρονες μεθόδους, το διαθλασίμετρο, που μετράει την πυκνότητα ζαχάρων, με βάση την οποία πληρώνονται οι παραγωγοί.

Παλαιότερα, με το γράδο - όργανο μέτρησης πυκνότητας υγρού- γινόταν χαμός».

Γιατί όμως ο τρύγος διαρκεί τόσο πολύ;

Το νησί έχει τρεις ζώνες: την πεδινή, την ημιορεινή και την ορεινή, που κάθε μία δίνει διαφορετικά κρασιά.

16.000 στρέμματα, σχεδόν όλα διαμορφωμένα σε πεζούλες.

Aπό τα 25 αμπελοχώρια της Σάμου (γι’ αυτό υπάρχουν και 25 πρωτοβάθμιοι συνεταιρισμοί, που τώρα βρίσκονται σε διαδικασία συγχώνευσης), τα περισσότερα βρίσκονται στο βόρειο και λιγότερο τουριστικό τμήμα του νησιού.

Oι περισσότεροι αμπελώνες είναι ορεινοί και ημιορεινοί, εξασφαλίζοντας στα σταφύλια αργή και σταθερή ωρίμανση

. Ο τρύγος ξεκινά, λοιπόν, από την πεδιάδα και ανεβαίνει, φτάνοντας στα 1.400 μέτρα υψόμετρο…

«Τα ξηρά κρασιά προτιμούμε να γίνονται από τα ορεινά αμπέλια γιατί τα σταφύλια είναι ποιοτικά καλύτερα και οι στρεμματικές αποδόσεις μικρότερες», εξηγεί η κ. Αργυρού.

H ποικιλία-βασιλιάς της Σάμου είναι το μοσχάτο λευκό (muscat blanc à petits grains) ή μοσχούδι ή Muscat de Frontignan.

Πρόκειται για μια ευγενή ποικιλία αμπέλου, αρκετά διαδεδομένη σε ολόκληρη τη Mεσόγειο.

Μάλιστα, λέγεται ότι όταν η Γαλλία «έχασε» τα αμπέλια της από φυλλοξήρα, αναμπελώθηκε από τη Σάμο.

Tο μοσχάτο καλύπτει το 97% του αμπελώνα της Σάμου, το υπόλοιπο 3% μοιράζονται μερικές επιτραπέζιες ποικιλίες (μεταξύ των οποίων το εκπληκτικό κολοκυθάτο) και δύο ερυθρές, το ρητινό και το φωκιανό, που χρησιμοποιούνται για την παραγωγή των κόκκινων οίνων της Ένωσης. To 60% της παραγωγής του Συνεταιρισμού σε γλυκό κρασί εξάγεται χύμα στη Γαλλία, όπου γίνεται η συσκευασία και πωλείται ως ΣΑΜΟΣ ΟΛΥΜΠΙΟ.

Το αντίστοιχο γλυκό κρασί (Samos grand cru) κυκλοφορεί και στην Ελλάδα, αλλά «εδώ δεν υπάρχει κουλτούρα γλυκού κρασιού», λέει η οινολόγος. «Για την υπόλοιπη Ελλάδα μιλάω», διευκρινίζει.

«Εδώ στη Σάμο πίνουμε το γλυκό κρασί και με το φαγητό, το έχουμε μάθει έτσι.

Οι παππούδες μας πριν φύγουν το πρωί για τα χωράφια είχαν ψωμί και μια κούπα κρασί. Βουτούσαν το ψωμί στο κρασί, το έτρωγαν και έφευγαν για το χωράφι».

Η ίδια κατάγεται από το Καρλόβασι. «Οι γονείς μου ήταν γεωργοί, έχω μεγαλώσει μέσα στα αμπέλια», εξηγεί το πάθος της για το κρασί της Σάμου.

Ένα παλιό κτήριο στο ίδιο συγκρότημα σήμερα λειτουργεί ως μουσείο Σαμιακού Οίνου.

Για να δεις, αλλά και να γευτείς κρασιά της Σάμου. Τμήμα του μουσείου Οίνου είναι αφιερωμένο σε εκείνη την παλιά εποχή, όταν τα μηχανήματα για την επεξεργασία του κρασιού έρχονταν από τη Γαλλία και οι χημικοί κρατούσαν σημειώσεις για την εξέλιξη της παραγωγής και της οινοποίησης σε μεγάλα χοντρά βιβλία, γράφοντας με πένα.

Σε άλλο σημείο, γυαλίζουν τα μετάλλια του συνεταιρισμού. «Δεν χωράνε όλα στις προθήκες, έχουμε πολλά στα συρτάρια μας», λέει η οινοποιός με καμάρι.

Τάνια Γεωργιοπούλου

http://www.ypaithros.gr/

Μοιραστείτε...